رضا پهلوانهمانطور که هر کدام از افراد جامعه را می‌توان با اطلاعاتی مثل نام و نام خانوادگی و کد ملی تشخیص داد، شرکت‌ها هم اطلاعاتی دارند که هرکدام از آن‌ها را از یکدیگر متمایز می‌کند. اطلاعاتی مثل اسم، کد اقتصادی، شناسه ملی، تاریخ تأسیس، نوع شرکت و برخی اطلاعات اولیه دیگر. آیا این اطلاعات باید شفاف باشند و همه به آن‌ها دسترسی داشته باشند؟ برای اینکه پاسخ این سؤال را پیدا کنیم باید سراغ کلید واژه‌ای به نام «شفافیت شرکتی» برویم.
منظور از شفافیت شرکتی یا همان Corporate transparency این است که اقدامات یک شرکت (اعم از دولتی، خصوصی، عمومی، تعاونی، خیریه و سمن) تا چه اندازه برای سایرین (عموم، دولت و نهادهای ناظر) رویت پذیر است. برای شفافیت شرکتی، سه سطح می توان قائل شداقتصادی گرفته تا اطلاعاتی مثل اسرار تجاری و اطلاعات دانشی و .. که هر شرکت با صرف هزینه‌های بسیار بالا به آن‌ها دست پیدا کرده است. نمی‌توان برای همه اطلاعات موجود در شرکت‌ها یک نسخه پیچید و گفت فقط باید برای سهامداران شفاف باشند یا مثلا فقط باید برای دولت شفاف باشند. همانطور که برای همه اطلاعات شخصی افراد هم همچین نسخه‌ای پیچیده نمی‌شود. مثلا نام و نام خانوادگی و کد ملی اطلاعات محرمانه نیست و همه می‌توانند به آن دسترسی پیدا کنند اما موجودی حساب بانکی مردم، اطلاعاتی نیست که بخواهد در دسترس همه قرار بگیرد و فقط نهادهای حاکمیتی می‌توانند به آن دسترسی داشته باشند.
در مورد شرکت‌ها هم همین است. هیچ‌وقت از یک شرکت انتظار نمی‌رود اطلاعات مالی یا اسرار تجاری خود را در دسترس همه قرار دهد، اما اطلاعات عمومی همه شرکت‌ها، می‌توانند به صورت شفاف در دسترس همه قرار بگیرند و قانون هم منعی برای این موضوع قرار نداده است.
ممکن است بپرسید درست است که منع قانونی وجود ندارد، اما این شفافیت چه مزیتی دارد که حاضرید این همه اعتراض را به جان بخرید؟ چه نفعی از این شفافیت به چه کسی می‌رسد؟ خب منتشر نکنید که این‌مقدار تحت فشار قرار نگیرید. برای پاسخ به این سؤال باید به ضرورت‌های شفافیت شرکتی اشاره کرد.
چرا اطلاعات کلی شرکت‌ها باید شفاف شود؟
در مورد شرکت‌های بورسی پاسخ این سؤال مشخص است. کسانی که می‌خواهند پول صرف کنند و سهامدار شرکت‌های بورسی شوند، نه تنها اطلاعات اولیه شرکت‌ها بلکه اطلاعات مالی دقیق آن‌ها را هم برای بررسی و تصمیم‌گیری می‌خواهند و به نوعی اعضای شرکت و از ذی‌نفعان به حساب می‌آیند. اما در مورد شرکت‌های غیربورسی چطور؟
شفافیت اطلاعات اولیه شرکت‌ها کمک می‌کند که از بروز تخلفات و مفاسد گسترده در حوزه شرکتی جلوگیری شود. چه بسیار شرکت‌هایی که یا صوری هستند و یا اصلا ثبت نشده‌اند اما به اسم شرکت و با تحت تأثیر قرار دادن شرکت‌ها و افراد دیگر، معاملاتی را انجام داده و به تقلب و فساد می‌پردازند. شفافیت شرکتی باعث می‌شود هرکس یا هر شرکتی که خواست با شرکت دیگر کار کند، همان لحظه اطلاعات کلی آن را مورد بررسی قرار دهد و از صحت و سقم آن با خبر شود. درست است است که این اطلاعات نمی‌تواند به صورت کامل شرکتی را تأیید کند ولی قطعا مفید است و می‌تواند کار مخاطبان را راحت‌تر کند.
هرچقدر اطلاعات شفاف‌شده شرکت‌ها بیشتر شود، امکان بروز تخلف و فساد هم کمتر می‌شود. البته این اطلاعات نباید در حوزه اطلاعات محرمانه و خصوصی و اسرار تجاری باشد.
سامانه رسمیو با انتشار اطلاعات کلی شرکت‌ها، به مخاطبان خود این امکان را می‌دهد که با شناخت همه شرکت‌های طرف تعامل خویش، پیش از برقراری تعامل با آن‌ها، در سطح مقدماتی با آن‌ها آشنا شده و افراد و حوزه کاری آن‌ها را بشناسند و با اطلاعات بیشتری به برقراری تعامل بپردازند.
رسمیو اطلاعات کلی شرکت‌ها را از کجا می‌آورد؟
یکی از اصلی‌ترین اطلاعاتی که توسط سامانه رسمیو منتشر می‌شود، اطلاعات کلی شرکت‌هاست. اطلاعاتی مثل اسم، کد اقتصادی، شناسه ملی، تاریخ تأسیس، نوع شرکت و … که از منابع حاکمیتی گرفته شده و در رسمیو طبقه‌بندی و منتشر می‌شوند. به صورت دقیق‌تر، رسمیو این اطلاعات را از روزنامه رسمی، سازمان ثبت شرکت‌ها و سازمان امور مالیاتی گرفته و به مخاطبینش ارائه می‌کند. لازم به ذکر مجدد است که هیچ‌کدام از این اطلاعات محرمانه نیستند و رسمیو هیچ اقدام خلاف قانونی را در انتشار این داده‌ها انجام نداده است.
مصفا
ارسال نظر